2019
Gestrand.
Even met de trein in Nederland hoort iets vanzelf sprekends te zijn. Daar moet je op kunnen bouwen, zeker nu met de moderne technologie. Maar.. als het dan mis gaat, gaat het goed mis. Dan is gelijk alles en iedereen ontregeld. Denk maar aan de eerste vlokjes sneeuw of de herfst stormen, dan gaat twee weken van te voren de aangepaste dienstregeling al in!
Nu ik ruim anderhalf uur aan het wachten ben met als reden een sein storing merk ik dat ik me hecht aan de stem die gaat vertellen wanneer en hoe deze dag verder gaat uitzien. Het is een rustgevende stem; die liefdevol verteld dat de eerder genoemde treinen toch niet gaan vertrekken en dat de treinen die allemaal in het station staan wegens deze hardnekkige seinstoring geen kant op kunnen.
Hoe langer het duurt, hoe meer je merkt dat de sfeer er niet beter op wordt. Aan de ene kant heb je mensen die beseffen dat de genoemde plannen van die avond waarschijnlijk niet door kunnen gaan en zowat iedere conducteur aanspreken met de vraag of zij misschien meer weten dan de informatie borden die allemaal aangeven dat er niks meer rijdt. Aan de andere kant heb je de mensen die rond lopen en een plek zoeken waar ze rustig hun net gescoorde frietje met, kebab of pasta kunnen eten. Zij lijken zich berust te hebben op het feit dat het nog wel even kan duren. Wanneer ik me weer focus op die fijne vertrouwde stem merk ik dat er inmiddels meerdere stemmen door de stationshal klinken en dat dit erg verwarrend is.
Mensen zijn bezig met hun telefoon, er wordt doorgegeven aan het thuisfront dat het nog wel even kan duren en dat vele reizigers gestrand zijn. Gek begrip eigenlijk want ik zie nergens iets wat op de zee lijkt.
Inmiddels wordt ook eindelijk omgeroepen dat iedereen een kop koffie of thee aangeboden krijgt. Op de perrons heerst een andere sfeer dan in de stationshal. Op de perrons hebben mensen zich verzameld met hun koffies en praten over de ontstaande sein storing. Mensen zitten op de trappen en kijken hoopvol naar de stations borden.
De trein die zou rijden wordt weer geannuleerd en nu lacht iedereen er zelfs een beetje om. Chagrijnig trein personeel komt tot de conclusie dat er nog steeds meerdere lege treinen op de perrons staan waardoor de nieuwe treinen niet binnen kunnen komen! Daar waar ik eerder in een serene berusting beland was, zit ik nu weer vol in de chaos.
Uiteindelijk tref ik een vrolijke vrouw bij een uiterst sympathieke Limburgse conducteur, die zich een beetje heeft verstopt zodat hij niet al te veel aangesproken zou worden. Hij laat los dat hij geen zin meer heeft in boze reizigers. Hij weet immers net zo veel als wij en dat is op dat moment nog steeds niet veel. Hij gaf aan dat we nu extra ‘tijd’ krijgen waarin we even niks hoeven. Gewoon lekker nadenken. Wanneer ik aangeef dat ik nu een etentje mis, zorgt hij ervoor dat we daar met z’n 3e aan het relativeren zijn. Een soort van mindfulness moment ontstaat.
Even later gaan we met z’n 3e naar het perron en zien hoe uit het niets allemaal mensen onze richting op komen en gehaast de trappen terug naar de stationshal opzoeken. In de chaos blijkt het vertrekspoor gewijzigd van onze trein. En ondanks dat ik niet mee wilde in deze hectiek doe ik dat toch. Samen met mijn twee net gemaakte reisvrienden. De conducteur vlucht de trein in en wij vinden in een smal halletje ook twee plekken.
De trein vertrekt ruim drie en een half uur later en ik zeg iet te hard; ‘yes! Hij rijdt ! Op weg naar huis’. Op dat moment kijken een aantal geschrokken mensen m’n kant uit want als je zoiets hard op uitspreekt is dat vragen om problemen.
In dit halletje waar een sauna niet voor onder doet klets ik tot ‘t volgend station met mijn net gemaakte reismaatje. Zij zorgde er samen met de conducteur voor dat het lange wachten leuk werd en ik genoot van de spontane gesprekken en interessante waarnemingen. De rest van mijn reis staar ik uit het raampje, totdat de trein in een tunnel met piepende remmen weer tot stilstand komt en er wordt omgeroepen dat er een nieuwe storing in de treincabine bij de machinist is.
Jes
